Een korte terugblik op ons avontuur
Door: Kai
Blijf op de hoogte en volg Kai
09 September 2009 | Nederland, Utrecht
Beste vrienden, familie en aanhang van andere durfjijmee`ers,
Op 20 september loop ik de dam-tot-dam loop voor de leprastichting. Willen jullie Hoan, Xe, Ky, Thu en alle andere (ex-)patienten in Quy Hoa steunen? Dan kunnen jullie me sponsoren voor mijn prestatie. Je kunt het geld overmaken op http://www.geefsamen.nl/durfjijmee of aan mij geven en dan maak ik het voor je over. Iedereen die al een donatie gedaan heeft wil ik bij deze ook ontzettend bedanken. Ik weet nu ik zelf heb mogen ervaren hoe zwaar het leven daar kan zijn hoeveel jullie bijdrage voor de mensen in Quy Hoa betekent!
Zo`n anderhalve week na thuiskomst denk ik nog dagelijks aan de twee weken in Quy Hoa. De verhalen staan nog vers in mijn geheugen. De eerste paar dagen terug in Nederland leek het of ik naar een film aan het kijken was waar ik zelf doorheen liep. Om me heen hoorde ik mensen praten over alledaagse liflafjes waar ik nog maar weinig om kon geven. Gelukkig ben ik langzaam maar zeker weer mijn rol gaan zoeken in de film over onze moderne westerse samenleving. Ik zit alweer zo goed in mijn rol dat ik het bijna niet door zou hebben. Echter hoe goed ik ook weer wen aan ons dagelijks leven, dat betekent niet dat ik de levenservaring van de afgelopen weken ben vergeten. Zo heb ik geleerd hoe relatief geluk is, over welke dingen je echt kunt klagen en welke ook niet, hoeveel geluk we hebben dat we in Nederland geboren zij en ga maar door. Zoveel levenslessen erbij!
Het was niet altijd even makkelijk in Quy Hoa. De interviews met de dorpsbewoners zijn me in sommige gevallen emotioneel zwaar gevallen. Denk aan Hoan, die geen muziek meer kon maken en zijn beroep niet kon uitoefenen. Een andere vrouw die niet eens naar het strand van het lepradorp durfde omdat ze daar wel eens vreemden tegen kon komen en zich dan schaamde voor haar verminkingen, mensen zonder familie, helemaal alleen. Deze verhalen hebben me ongelofelijk geraakt en zullen me voor altijd bijblijven.
Gelukkig stonden er heel veel mooie momenten tegenover. De kinderen die zoveel teruggaven alleen al met hun stralende ogen en onuitputtende energie. Wat heb ik van de Engelse les en de vele uurtjes samen met hen op het strand genoten. Het geven van Fysiotherapie aan de patienten die ondanks de verminkingen iedere dag met een glimlach klaarstonden voor hun oneindig doorgaande oefeningen. Dansen met een oude man zonder tanden en rechteronderbeen. De vermakelijke gezichten van de bejaarden terwijl wij ons in het zweet werken in de brandende zon. Het stralende gezicht van de vrouw die normaal nooit naar het strand durfde te komen op ons afscheidsfeest. We hadden haar uitgenodigd en ondanks haar angst om in het openbaar te zijn was ze toch gekomen!
En dan nog even een bedankje aan de hele groep. Hoe hecht kun je worden in twee weken? In die korte tijd leerden we elkaar kennen op een hele bijzondere manier. Samen gingen we een avontuur aan, niet wetende hoe we bij elkaar zouden passen. Ik zal nooit vergeten hoe mooi het was met jullie! Stuk voor stuk prachtige mensen waar ik zo weer mee op reis zou gaan :)
Het drumstel voor Hoan
Ik ben nog even in afwachting van de informatie over het drumstel. Hien, werkzaam bij de NLR Vietnam en onze tolk, gaat uitzoeken hoeveel een geschikt drumstel moet kosten. Ik hou jullie op de hoogte zodra er meer bekend is!
Veel Liefs,
Kai
Op 20 september loop ik de dam-tot-dam loop voor de leprastichting. Willen jullie Hoan, Xe, Ky, Thu en alle andere (ex-)patienten in Quy Hoa steunen? Dan kunnen jullie me sponsoren voor mijn prestatie. Je kunt het geld overmaken op http://www.geefsamen.nl/durfjijmee of aan mij geven en dan maak ik het voor je over. Iedereen die al een donatie gedaan heeft wil ik bij deze ook ontzettend bedanken. Ik weet nu ik zelf heb mogen ervaren hoe zwaar het leven daar kan zijn hoeveel jullie bijdrage voor de mensen in Quy Hoa betekent!
Zo`n anderhalve week na thuiskomst denk ik nog dagelijks aan de twee weken in Quy Hoa. De verhalen staan nog vers in mijn geheugen. De eerste paar dagen terug in Nederland leek het of ik naar een film aan het kijken was waar ik zelf doorheen liep. Om me heen hoorde ik mensen praten over alledaagse liflafjes waar ik nog maar weinig om kon geven. Gelukkig ben ik langzaam maar zeker weer mijn rol gaan zoeken in de film over onze moderne westerse samenleving. Ik zit alweer zo goed in mijn rol dat ik het bijna niet door zou hebben. Echter hoe goed ik ook weer wen aan ons dagelijks leven, dat betekent niet dat ik de levenservaring van de afgelopen weken ben vergeten. Zo heb ik geleerd hoe relatief geluk is, over welke dingen je echt kunt klagen en welke ook niet, hoeveel geluk we hebben dat we in Nederland geboren zij en ga maar door. Zoveel levenslessen erbij!
Het was niet altijd even makkelijk in Quy Hoa. De interviews met de dorpsbewoners zijn me in sommige gevallen emotioneel zwaar gevallen. Denk aan Hoan, die geen muziek meer kon maken en zijn beroep niet kon uitoefenen. Een andere vrouw die niet eens naar het strand van het lepradorp durfde omdat ze daar wel eens vreemden tegen kon komen en zich dan schaamde voor haar verminkingen, mensen zonder familie, helemaal alleen. Deze verhalen hebben me ongelofelijk geraakt en zullen me voor altijd bijblijven.
Gelukkig stonden er heel veel mooie momenten tegenover. De kinderen die zoveel teruggaven alleen al met hun stralende ogen en onuitputtende energie. Wat heb ik van de Engelse les en de vele uurtjes samen met hen op het strand genoten. Het geven van Fysiotherapie aan de patienten die ondanks de verminkingen iedere dag met een glimlach klaarstonden voor hun oneindig doorgaande oefeningen. Dansen met een oude man zonder tanden en rechteronderbeen. De vermakelijke gezichten van de bejaarden terwijl wij ons in het zweet werken in de brandende zon. Het stralende gezicht van de vrouw die normaal nooit naar het strand durfde te komen op ons afscheidsfeest. We hadden haar uitgenodigd en ondanks haar angst om in het openbaar te zijn was ze toch gekomen!
En dan nog even een bedankje aan de hele groep. Hoe hecht kun je worden in twee weken? In die korte tijd leerden we elkaar kennen op een hele bijzondere manier. Samen gingen we een avontuur aan, niet wetende hoe we bij elkaar zouden passen. Ik zal nooit vergeten hoe mooi het was met jullie! Stuk voor stuk prachtige mensen waar ik zo weer mee op reis zou gaan :)
Het drumstel voor Hoan
Ik ben nog even in afwachting van de informatie over het drumstel. Hien, werkzaam bij de NLR Vietnam en onze tolk, gaat uitzoeken hoeveel een geschikt drumstel moet kosten. Ik hou jullie op de hoogte zodra er meer bekend is!
Veel Liefs,
Kai
-
09 September 2009 - 20:02
Fem:
Lieve Kai,
Wat kun je het altijd weer goed beschrijven. Soms was het emoitioneel zwaar, soms was het prachtig! Dat gaan we allemaal nooit meer vergeten. En wat hebben we inderdaad veel aan elkaar gehad als groep.
Ook jij paste erg goed in de groep, ik ben erg blij dat jij er ook bij was, lief maatje van me:D
Thanks!
En het drumstel...we zorgen er gewoon voor dat het helemaal goed gaat komen!
Liefs
X -
10 September 2009 - 07:38
Baukje Pasma:
Hoi Kai,
natuurlijk gaan we je sponseren en ook de andere djm-ers en Wiesje, die ook deze damloop gaan doen, toppers zijn jullie, we wensen jullie alvast veel succes -
10 September 2009 - 08:31
Lieke Leenders:
Sjat:),
Wat fijn det ver allebei weer truuk zeen in Nederlanjd en det ver bie elkaar kinnen zeen.
Ver hubbe beide väöl mooie en minder mooie dinger mitgemaakt, maar dr baovedeen väöl van geleerd. Euver anger luuj, euver oszelf, euver angere culturen, euver anger lenj, euver totale angere leavens, euver geluk, euver doorzettingsvermogen, euver elkaar.
Wat hubbe ver elkaar gemist, ver weite good wat ver aan elkaar hubbe, heel väöl:)
Ich hou van dich!
xx, Lieke -
13 September 2009 - 15:23
Ditza:
Hey Kai!
Ik denk ook nog vaak terug aan vooral de fysio. We hebben dat niet samen gedaan, maar we hebben we ongeveer hetzelfde gedaan. Jullie vertelden toen over dat jullie een been gingen ingipsen, maar het daarna er gelijk weer af moesten halen. En wij de week daarop; hup, been ingipsen, het idee hebben dat het nodig is en dan het er tot je verbazing weer af moeten halen! Toen pas had ik door dat dat was wat jullie bedoelden. Maar toch niet voor niets, want die patienten vonden het super leuk allemaal!
En leuk dat we van een groep met 10 totaal onbekenden in twee weken naar een (h)echte groep zijn gegaan.
We zien elkaar gelukkig maandag weer! xx
-
14 September 2009 - 11:16
Hielke:
eey Kai,
Wat een verhaal weer, mooi. Dank voor je aanwezigheid Kai;) ik hou ook van dich
tot vanavond
knuffel -
15 September 2009 - 20:08
Anna:
Kai! ik lees je verhaal nu pas, maar wat schrijf je toch mooi! daar moet je echt wat mee gaan doen! Hopelijk gaan we iedereen nog veel zien en zullen onze activiteiten een succes worden.
Liefs -
22 Oktober 2009 - 14:24
Redactie WaarBenJij.:
test
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
