Muzikant zonder instrument

Hoang is muzikant als hij in 1988 op twintigjarige leeftijd lepra krijgt. Zelfs zijn bandleden, al jaren beste vrienden, verbreken alle contact met hem. Het hele dorp is bang om besmet te worden en ontwijkt hem daarom liever. Al snel kan hij zijn beroep als gitarist ook door de fysieke gevolgen van lepra niet meer beoefenen. Door de klauwhanden zijn Hoang`s vingers niet meer soepel genoeg om nog op zijn gitaar te spelen. Op advies van een gezondheidswerker verhuisd Hoang naar Quy Hoa zodat zijn ziekte betere behandeld kan worden.

Hoang komt uit een grote familie met drie broers en vijf zussen. Helemaal alleen vanuit zo`n grote familie naar Quy Hoa verhuizen was dan ook niet makkelijk. Hij voelde zich er erg eenzaam en verdrietig. Maar hij ziet er wel de noodzaak van in. “hier heb ik de juiste zorg vlakbij” vertelt Hoang. Inmiddels heeft hij gelukkig wel veel vrienden gemaakt in het dorp.

Naast de uitkering die hij van de overheid krijgt (ongeveer 6 euro per maand), heeft hij als fietsenmaker gewerkt. Echter omdat hij niet de juiste gereedschappen heeft komen er nog maar weinig mensen bij hem voor een reparatie. Daardoor is hij een andere baan gaan zoeken. Zo werd hij bouwvakker, maar dit hield hij niet lang vol. Door de medicatie is hij erg zwak en in de bouw werken vraagt veel van zijn lichaam. Momenteel repareert hij alleen nog af en toe een fiets wanneer het iets is waar hij met de gereedschappen die hij heeft uit de voeten kan. Ter illustratie, hij heeft niet eens een fietspomp.

Hoang is niet getrouwd. Daar denkt hij ook niet aan, want hij kan amper voor zichzelf rondkomen laat staan ook nog een vrouw verzorgen. Als we hem vragen of hij nog nooit verliefd is geweest verteld hij hoe hij op zijn negentiende levensjaar de enige keer in zijn leven verliefd werd, vlak voordat hij lepra kreeg. Helaas is dit geen succesverhaal. “Ik was verliefd op een meisje uit mijn dorp. Tegelijkertijd kreeg mijn jongere broer echter iets met haar oudere zus. Daardoor zou ik nooit haar man kunnen zijn”. In Vietnam wordt namelijk heel veel waarde gehecht aan de hierarchie. Als de oudere broer iets met de jongere zus van de vrouw van zijn broertje heeft klopt deze niet meer. Hoe zou hij de vrouw van zijn jongere broer dan aan moeten spreken als zij wel ouder is als hem?

Iedere dag nog mist Hoang zijn leven als muzikant. Gitaar spelen kan hij helaas niet meer. Wel kan hij nog drummen, maar hij heeft geen drumstel. Vroeger speelde hij nog voor het dorp op festivals, maar sinds het drumstel van het dorpscomité jaren geleden versleten is speelt hij ook geen drums meer. Wanneer we hem vragen wat hij zou doen als hij voor één dag alles kon doen of zijn wat hij maar wil hoeft hij niet lang na te denken. “Ik zou weer normale handen hebben en gitaar spelen in mijn thuisdorp”.

Na afloop van het interview hebben we Hoang uitgenodigd om te komen drummen op ons afscheidsfeest komende zaterdag. Hij straalde helemaal toen we het vroegen. Omdat het drumstel van het dorpscomite versleten is huren we er een. Hopelijk kan Hoang in de toekomst weer vaker een instrument bespelen!

:SMS update:: 30 augustus 2009 :
Na een prachtig afscheidsfeest gisteravond zijn we begonnen aan de 29 uur durende terugreis. Tot snel!