De laatste dagen in Vietnam!

Beste vrienden, familie en aanang van andere DurfJijmee`ers,

Wat vliegen twee weken toch voorbij. Inmiddels zijn we alweer in Saigon. Het is nu 11:17 en ons vliegtuig naar Kuala Lumpur vertrekt om 16:30. Terwijl ik dit bericht type hou ik in opdracht van Hoa, mijn tolk, in de gaten hoe het mannetje links van me probeert het gebroken scherm van mijn iPhone eraf te pielen. Ze was bang dat hij er iets raars mee zou doen en vroeg daarom of ik op internet kan. De computer staat naast het mannetje namelijk. Dus terwijl ik een oogje op mijn iPhone hou nog even bericht over de laatste dagen in Quy Hoa.

Slecht nieuws is nooit leuk
In mijn vorige verhaal vertelde ik over Hoan, de muzikant. Een verhaal dat jullie in Nederland ook geraakt heeft. Veel van jullie willen graag wat voor hem betekenen. Naast het drum stel, waar ik zo nog even op terugkom, was er iets wat Hoan heel erg nodig had om een nieuw bestaan op te kunnen bouwen. Gereedschap om weer als fietsmaker aan de slag te kunnen. Met een simpele compressor kan hij al een hoop extra verdienen door hier in het door scooters overladen Vietnam banden te pompen.

Als we Hoan de foto's van het interview een dag later brengen vraagt hij ons om hulp. En dat willen we graag doen. De pomp heeft hij het hardst nodig dus zoekt Hien, onze tolk, uit hoe duur zo`n compressor is. Dat blijkt 50 euro te zijn. Nou, dat moet kunnen. We beloven hem niets en zeggen dat we er met alle anderen over zullen overleggen.

Een dag later krijgen we te horen dat de board of directors van het ziekenhuis het een goed idee vind om Hoan een pomp te geven zodat hij weer wat extra geld kan verdienen nast de uitkering van 6 euro per maand (= onder de armoedegrens).

Het dorpscomite denkt er iets anders over. Ze opperen eerst dat Hoan een alcoholist zou zijn. Als we Son, een andere dorpsbewoner die we ook vragen gesteld hebben, reageert hij verbaasd. Hoan zou soms eenzaam zijn en wat drinken maar zeker geen alcoholist. Die indruk hadden wij zelf ook niet, ook toen we hem onaangekondigd bezochten om de foto's te bezorgen. Daarom besluiten we om de voorzitter van het dorpscomite een bezoek te brengen.

--- okee mijn iphone ligt nu helemaal uit elkaar, ben benieuwd wat het gaat worden ---


Wanneer we aankomen bij het huis van de voorzitter valt bij mij het kwartje. Hij is net een band op aan het pompen voor een van zijn klanten. Exact zo`n pomp die Hoan nodig heeft. Hij doet alsof hij ons verhaal aan wil horen maar kijkt geregeld ongeinteresseerd uit het raam. Nogal logisch dat hij niet wilt dat Hoan een pomp krijgt. De voorzitter zelf zegt dat hij bang is dat in de toekomst alle dorpelingen om iets zullen vragen wanneer westerse mensen op bezoek zijn. Opzich denkbaar, maar zijn geloofwaardigheid is op dat moment in mijn ogen nogal gezakt.

Ondanks de weerstand van het dorpscomite krijgen we toch de toestemming om de pomp te geven als we dat willen. `s Avonds laat leg ik het voor aan de rest van onze groep. Dan blijkt dat het toch wat lastig ligt om als groep hem die pomp te geven. Er zijn zoveel gevallen in het dorp die allen heel erg zijn. Waarom geven we die ene man geen vissersboot en de kleermaakster geen betere naaimachine. Ben ik nog wel objectief nu ik Hoan gesproken heb en zijn levensverhaal gehoord heb. Is het wel eerlijk? Tijdens de discussie begin ik zelf steeds meer te twijfelen. Dat het een lastige beslissing is blijkt uit de lange discussie die we samen voeren. Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat als we iets als groep geven, het iets voor de hele gemeenschap van Quy Hoa moet zijn. Ondanks de toestemming en ondanks het feit dat we het makkelijk kunnen betalen besluiten we daarom om het niet te doen.

Vanochtend vroeg om 6 uur `s morgens zoeken we Hoan op om hem uit te leggen dat we hem niet kunnen helpen. Hoopvol staat hij op ons te wachten. We gaan zitten en Hien de tolk gebaart me dat ik mag beginnen. Na de eerste twee woorden springen de tranen uit mijn ogen. Ik kan het niet verkroppen dat ondanks dat het wel kan, ik hem moet zeggen dat het toch niet kan. In mijn geldbuidel zit op dat moment meer dan het bedrag dat nodig is voor de pomp. Hoan vertelt dat het niet erg is en dat hij het begrijpt, maar in zijn ogen zie ik het kleine beetje hoop op een betere toekomst wegvloeien. Ik kan mezef wel in duizend stukken breken op dat moment. Ik heb deze week zoveel mensen gesproken met totaal geen toekomst. Zelfs hun kinderen hebben weinig kans op een betere toekomst. Hoan zal nooit een familie krijgen en voor altijd eenzaam blijven als hij geen extra inkomen kan krijgen. Waarschijnljk over een jaar begint de NLR (leprastichting) een project met microkredieten in Vietnam. Hien belooft Hoan dat ze hem altijd zal onthouden en dat hij een van de eerste zal zijn die wanneer het begint opgenomen zal worden in het programma.

Drums voor Hoan
Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle reacties naar aanleiding van mijn vorige verhaal over Hoan. We zijn hier meteen gaan kijken of het mogelijk is om hem een drumstel te geven.

We kunnen geen drumstel aan hem persoonlijk geven. Wel mogelijk is het om er een aan het dorpscomite te geven onder voorwaarde dat het altijd toegankelijk moet zijn. Het ziekenhuis van Quy Hoa zal er op toezien dat dit ook gebeurt.

Het is het beste om hier een drumstel te kopen. Dat is niet alleen goedkoper, hier hebben ze ook de typen drums die ze hier gewend zijn. Zodra ik terug ben in Nederland wordt het project drumstel voor Quy Hoa opgepakt. Van - onze beleidster en tolk van het ziekenhuis in Quy Hoa - zal uitzoeken welk drumstel het beste is en hoeveel geld hiervoor nodig is. Ik zal iedereen die dat wil op de hoogte houden. Als je dit wilt kun je jouw e-mail adres in een reactie achterlaten of mailen naar mij (kaistevens@live.nl).

Laten we in ieder geval de muziek terug in zijn leven brengen. Er wordt ook gekeken of hij wellicht drumles kan geven aan de kinderen van Quy Hoa.

Goodbye Quy Hoa
Gistermiddag gingen we eerst afscheid nemen van de bejaarden in het bejaardenhuis. Een emotioneel moment, want nu opeens blijkt hoeveel ons bezoek voor hen betekend heeft. De eerste, door ons geplantte bloemen, zijn al uitgekomen. De bejaarden vertellen hoe ze ervan genoten hebben om ons te zien werken. Ze zijn ontzettend blij met de bloemen en zullen ons allemaal herinneren als ze naar de bloemen kijken. Ze zullen voor ons bidden, wensen onze goede reis, en vragen ons meerdere malen of we niet toch nog even kunnen blijven. Als jullie over een paar jaar terugkomen leef ik waarschijnlijk niet meer...
Ondanks dat we de bejaarden achterlaten, laten we ze niet alleen. We hebben hun omgeving opgefleurd en hen foto`s gegeven zodat ze later ook herinnerd kunnen worden. Ze zijn allemaal ontzettend dankbaar voor het werk wat we gedaan hebben, hoe weinig het misschien voor onszelf leek.

`s Avonds is er een groot afscheidsfeest. Het ziekenhuispersoneel, de kinderen en veel van de dorpsbewoners die in geinterviewed heb de afgelopen week waren er om ons vaarwel te zeggen. Na een heerlijk diner met veel Vietnamees proosten is er muziek. Samen met de kinderen en dorpsbewoners dansen we en na het laatste lied is het dan zo ver. Het dagelijkse leven in Quy Hoa, dat voor veel van de bewoners weinig perspectief biedt zal rustig doorgaan terwijl wij begonnen zijn aan onze 29 uur durende terugreis...


Back to Ho Chi Minh Chaos
De tolken hebben tijdens onze reis ontzettend veel voor ons gedaan. Niet alleen voor het project maar ook persoonlijk. Hoa heeft voor mij uitgezocht waar ik mijn iPhone scherm kan vervangen, hoeveel het kost etc.

Eenmaal in Ho Chi Minh neemt ze me mee naar de winkel. We nemen de scootertaxi. Ik had zelf in de supermarkt voor 3 euro een echte scooterhelm als souvenir gekocht en kon deze nu dus ook nog echt gebruiken (in Nederland zijn deze helmen niet goed genoeg). Ongelofelijk wat er allemaal op je af komt tijdens zo`n rit. Het verkeer is een grote chaos. Van alle kanten stormen brommers op je af. Grote bussen duwen je bijna in de goot. Spookrijders weten je nog net te ontwijken. Wel tien keer denk ik dat we een flinke knal gaan maken. Toch gaat het goed. Niet te geloven. Ik zou hier nooit van mijn leven zelf zo`n doodskist willen besturen!


Bedankt!
Ten slotte wil ik jullie allemaal bedanken voor de leuke, lieve en aanmoedigende reacties. Ik hoop dat jullie thuis meegenoten hebben van het avontuur dat ik hier samen met 9 wildvreemde jongeren beleefd heb. Ik mag denk ik wel zeggen dat dat inmiddels wel veranderd is. Zo`n avontuur samen brengt je bij elkaar waardoor je in 2 weken tijd elkaar goed leert kennen. Ik had me geen leukere reisgenoten voor kunnen stellen!

Veel liefs,

Kai

Ps. Mijn iPhone zit alweer bijna in elkaar. Ze kunnen er wat van die Aziaten. Ben benieuwd of het ook gaat werken.