Kwallentikkertje en Klauwhanden

Beste familie, vrienden en aanhang van andere DurfJijMee`ers,

De afgelopen twee dagen zaten weer vol bijzondere ontmoetingen en onvergetelijke ervaringen met de (ex-)leprapatienten hier in Quy Hoa. Over veel van deze ervaringen schreven mijn reisgenoten al reisverslagen die terug te lezen zijn in onze reisgroep durfjijmee.waarbenjij.nu. Ik zal wel nog even mijn hoogtepunten van die gebeurtenissen uitlichten.

Rondleiding
Maandagochtend begonnen we met een rondleiding langs de stageplekken: de schoenwerkplaats, wondverzorging, fysiotherapie en het bejaardenhuis. Als eerste krijgen we de afdeling met nieuwe leprapatienten te zien. De arts wil ons alles leren over Lepra. Erg interessant maar wel een beetje raar. De patienten lijken namelijk niet heel blij met ons bezoek, wat ik me ook wel kan voorstellen als je net opgenomen bent in een ziekenhuis en dan als voorbeeld gebruikt word. Voor mijn gevoel was het min of meer tegen hun zin in en dan hoeft het van mij eigenlijk niet zo.

Daarna is het een stuk beter. Op de afdeling wondverzorging krijgen we een jaap van een wond te zien. Tot aan het bot. Ze stoppen het gat vol met watjes en vullen het dan met honing. Ik had niet gedacht dat het me zo zou fascineren. Waar ik van tevoren dacht dat de lelijke wonden niet aan mij besteed zou zijn kan ik de wond niet goed genoeg bestuderen. Morgen mag ik misschien een echte operatie bijwonen, dat lijkt me een super mooie ervaring.

In het bejaardenhuis lopen we eerst een ruimte binnen die me wel zwaar viel. Er liggen vier hele oude vrouwen, niet veel meer dan vel over been. Ze liggen op bedden met amper een matras en een gammele ventilator ernaast. Ze zijn erg zwak. Er lijkt hen niet veel meer te resten dan wachten op de dood. Dat is natuurlijk heftig. Even verderop is de sfeer een stuk beter. De oude mannetjes zijn duidelijk blij met onze komst. Als ik aan een van de mannetjes vraag of hij met me op de foto wil is hij helemaal vereerd. Hij vertelt me dat hij er al 50 jaar zit. Trots laat hij me zijn twee stompen zien en doet een voorbeeldrondje op zijn prothesen.

Uiteindelijk zit ik bij de stages fysiotherapie en sociaal-economisch onderzoek. Bij de tweede ga je bij families thuis interviews houden om wat dieper in hun achtergrond te duiken. Erg interssant!

Các em im!
Ditza schreef al eerder over onze engelse les (zie: http://durfjijmee.waarbenjij.nu/?module=site&page=message&id=3100887 ). Het was echt fantastisch om les te geven op het schooltje. De kinderen genoten er duidelijk van en het was ook leuk dat we er nog wat theater bij hebben kunnen gebruiken. Het was super om de kinderen in het Vietnamees tot de orde te roepen. Ik: “Các em im!” de klas uit volle borst: “LANG!”. In het Nederlands betekent het stilte alstublieft. Waarvan de klas het laatste deel dus afmaakt. Meteen is de klas dan rustig, geniaal. Het was voor mij echt een geweldige ervaring. Kinderen geven je zoveel terug zonder dankjewel te zeggen. Genieten hoor!

Kwallentikkertje
We stoppen iets eerder met school en gaan dan naar het strand om te spelen met de kinderen. Alle kinderen willen wel iets met je doen. Paardjerijden, zweefmolentje, waterkunstjes, Vietnamese klapspelletjes en ga zo maar door. Heerlijk om dan ook nog lekker in de zee te plonzen.

De kinderen hier zijn wel een stootje gewend. Zo stoppen ze zand in elkaars mond, schoppen en trappen er flink op los en houden ervan om kwallentikkertje te doen. Een jongetje komt aangelopen terwijl hij in zijn hand een kwal in de lucht gooit en als een pannekoek weer opvangt. Niet veel later vliegen de stukken kwal alle kanten op!

Mijn naam blijkt maar weer eens makkelijk te onthouden. Overal in het dorp hoor ik hem als er kinderen in de buurt zijn. Ik doe hard mijn best om hun namen ook te leren. Sè, Vi, Da, Kim en ga maar door. Wat is het toch mooi om op een prachtig strand bij ondergaande zon lekker met deze kids te kuiten…

Bier met ijs

De lokale bar heeft wel een hele voorraad bier maar geen koeling. Oplossing is een groot blok ijs in de voorraad. Met een roestig mes hakt de gastvrouw er blokken af in een oud teiltje. Iedereen krijgt een mooie roze plastic beker met ijs bij zijn bier. Wat een luxe. Ik geef deze keer een rondje en moet voor zeven bier 91.000 dong betalen (Bijna 4 euro). Ik gebaar haar dat ze de rest van mijn 100.000 dong ook mag houden. De vrouw slaat rood uit en begint diep te buigen. Met stomheid geslagen kijkt ze me dankbaar aan. Ik heb haar zojuist 30 cent gegeven. Het bier smaakt overigens prima na zo`n drukke dag!

Noodles als ontbijt
Het eten hier smaakt heel erg goed. Er is alleen één maar: rijst, rijst en rijst. En dan krijg je ook nog eens noodles als ontbijt. Ik vind het bizar dat ze dit volhouden. Het smaakt goed, maar zou de Vietnamees nou nooit eens wat variatie op zijn bordje willen zien. Een lekker pasta misschien? Nee. Rijst.

Klauwhanden bij de Fysio
Tijdens de rondeiding op maandag vroeg de arts die uitleg gaf ineens wat eigenlijk onze achtergrond was. Toen ze erachter kwam dat er zelfs een webdesigner tussen zat zei ze spottend “so you are toursist?”. Vandaag was meneer de webdesigner dokter in een prachtige oversized doktersjas die ze speciaal voor ons hebben moeten laten maken omdat hun voorraad maar maten tot 1m70 bevat. Samen met Bart en onze tolk Vang gingen we naar de afdeling fysiotherapie. Eerst kregen we wat uitleg en deed de hoofdarts voor welke oefeningen ze met de patienten doen. Daarna was het aan ons de beurt.

Mijn patient lijd aan lepra en heeft klauwhanden ontwikkelt. Dat wil zeggen dat de vingers vergroeien en uiteindelijk niet meer gestrekt kunnen worden. Eigenlijk was er weinig van zijn vingers over. Het was ook al een hele oude man. Ik moest zijn vinger min of meer oprekken zodat hij deze beter kan strekken door 3 minuten met mijn duim op het gewricht in de vinger te drukken. Terwijl je bezig bent staan vijf Vietnamese doktoren en alle aanwezige patienten je aandachtig te bestuderen en lachen er op los. Best een goede beproeving voor je zenuwen als je na enkele instructies zelf in actie moet komen. Aanwijzing van de hoofdarts: “als jij niet moe word en de patient geen pijn heeft dan heb je het niet goed gedaan”. Nou ik was kapot na de oefening en de patient werd er ook niet blij van getuigen zijn gelaatsuitdrukking op de foto (deze zal ik zo snel mogelijk bij dit verhaal plaatsen). We waren natuurlijk nog wat voorzichtig op onze eerste dag, maar ik vond het een heel goed begin. De man was alleen maar blij toen hij kon gaan en maakte zich snel uit de voeten. Daarna mogen we een patient ingipsen. Dat ging nog niet heel soepel maar morgen krijgen we een herkansing. Het was ontzettend interessant om fysiotherapie te geven. Tot en met vrijdag zal ik iedere ochtend doktor Stevens zijn op de afdeling fysiotherapie.

Respect the cashewnuts
Vind je cashewnoten lekker? Ooit bij nagedacht, terwijl je ze eet, dat ze stuk voor stuk met de hand gepeld zijn? Vandaag ging ik samen met Bart en Hanne bij een familie thuis helpen met deze klus. Meteen al erg komisch, want de Vietnamezen zien cashew`s pellen als een vrouwenklus. In de kleermakerszit op de grond beginnen we met pellen. Uiteindelijk pellen we in twee uur tijd 1.8 kilo. Voor 90 kilo betaalt de leverancier 50.000 dong, oftewel 2 euro. Reken uit wat we verdiend zouden hebben vandaag. Ongelofelijk, zo`n zwaar werk voor zo ontzettend weinig geld…

Domino met de bejaarden
Vanavond zijn we met zijn allen naar het bejaardenhuis gegaan om domino te spelen met de bejaarden. We worden vriendelijk onthaald. Meteen komen er twee mannen die het tegen ons op willen nemen. Allen hebben ze wel iets geamputeerd. Ik begeleid een oude mevrouw in haar rolstoel naar de dominotafel. Voor de grap trekt ze haar jurk omhoog en spartelt heen en weer met de twee stompen die tevoorschijn komen. Ze lacht zich rot. Ze begint in het het Vietnamees tegen me te praten, de tolk vertaald: “ben je blij?”. Ik antwoord dat ik heel blij ben om hier te zijn en vraag via de tolk hetzelfde aan haar.
“ik ben blij omdat jullie er zijn” antwoord ze. Weer zo`n moment waarop ik me realiseer hoeveel het voor deze (ex-)patienten betekent dat wij hier voor ze zijn. De domino zorgt voor veel plezier en de bejaarden genieten er duidelijk van.

Tot nu toe is het een fantastisch project. De vele ‘nare’ dingen die je hier te zien krijgt vallen me helemaal niet zwaar. Ik vind het een uitdaging om er voor deze mensen te zijn al is het maar door hun stomp gewoon aan te raken. Daarmee laten we zien dat een leprapatient niet verbannen hoeft te worden en gewoon een mens is als ieder ander. Van de kinderen tot de bejaarden, het is fantastisch om iets voor hen te doen, hoe klein dan ook, in welke vorm dan ook.

Veel Liefs,

Kai

Ps. Wat leuk om jullie reacties weer te lezen en te zien dat de achterban van mijn mede-durfjijmee’ers ook op mijn verhaal hebben gereageerd. Bedankt. Ik hoop dat jullie mijn verhaal weer met plezier hebben gelezen.