Cultuurproeven in Saigon & aankomst in Quy Hoa

Hallo allemaal,

Mijn eerste bericht live vanuit Quy Hoa Vietnam! Ik hoop dat ik jullie een goed beeld kan geven van onze eerste dagen hier. Bedankt voor jullie reacties op mijn verhalen, ik lees ze met veel plezier!

Aankomst in Ho Chi Minh
Na in total 15 uur vliegen kwamen we gisteren aan in Ho Chi Minh stad oftewel Saigon. Ditza en ik kregen maar weer eens de les gelezen dat je nooit van rij moet wisselen. Bij de douane deden we dit. Achter de balie waar onze nieuwe rij op stond te wachten zat een erg secure beambte die er duidelijk meer werk in stak om de nationale veiligheid te controleren dan zijn kameraden. Maargoed, we mochten wel gewoon het land in dus dat scheelt. Wanneer we naar buiten lopen slaat het warme vochtige weer ons na zo`n lange reis goed in het gezicht. Meteen begint de hectiek van de grote stad. We zijn er!

Over Vietnam
In de taxi naar ons guesthouse ontmoet ik Jan. Hij werkt en woont al 20 jaar in Vietnam waarvan 10 voor de leprastichting en doet iets met Fysio. Hij vertelt ons vanalles over Vietnam. Sinds hij in Vietnam is komen wonen hebben er veel veranderingen in dit socialistische land plaatsgevonden waarvan een paar pasgeleden nog die de situatie voor de Vietnamezen verbeterd hebben. Zo mogen Vietnamezen sinds kort ook privé een winkel opzetten en hoeven ze dus niet meer alleen voor de staat te werken en heft de landbouw een herindeling ondergaan waardoor de opbrengsten sterk gegroeid zijn. Hij verteld verder over zijn goede ervaringen met het Vietnamese volk dat volgens hem erg gezellig en leuk is. Zo praten we verder tijdens de hectische taxirit en ondanks dat ik bijna in slaap val vind ik het wel erg interessant om van hem te horen over Vietnam.

Traffic in Ho Chi Minh
Verkeer is er tegenwoordig zoveel dat we het er allemaal over eens zijn dat er regels nodig zijn om het in goede banen te leiden. Wat deze regels zouden moeten zijn daar word hier en daar anders over gedacht. Voor ons is het verkeer in Ho Chi Minh stad niet te bevatten. Les nummer 1 is dat je de westerse verkeersregels moet vergeten anders wordt het juist gevaarlijk. Grote massa’s scooters banen zich een weg in alle richtingen. Wanneer het spits is en de wegen verstopt raken bevorderen ze ook het trottoir tot rijweg en is er voor voetgangers helemaal geen safezone meer. Het mooie is dat het hier werkt zoals het werkt. Zolang je als voetganger niet twijfelt baant de massa scooters zich wel een weg om je heen. Gewoon overlopen dus, zelfde tempo, niet twijfelen en je komt aan de overkant. Het werkt. In de taxi naar het hotel zien we dat het niet altijd goed gaat. Onze taxi botst tegen een brommer. Alles gaat echter wel zo langzaam dat het slechts een deuk is en niemand gewond raakt. De chauffeurs vloeken een beetje op elkaar en rijden dan vrolijk door. Ook grappig is dat de stoplichten hier aftellen. Je ziet hoeveel seconden het stoplicht nog op groen of rood staat. Sinds vorig jaar is de scooterhelm eindelijk verplicht in Vietnam. Deze wet bestond al enkele jaren maar de Vietnamees zelf vond zo`n helm niet nodig dus gebeurde het niet totdat vorig jaar het leger de straat opging en iedereen zonder helm een bekeuring kreeg voor exact de prijs van een helm (ongeveer 2 a 3 euro). Nu draagt iedereen een helm…

Cultuur proeven
Overdag verkennen we Ho Chi Minh, we zijn naar een markt geweest waar een heleboel leuke spullen lagen maar waarvoor ik te moe was om mijn best te doen daadwerkelijk iets te vinden. Op straat komen alle geuren en geluiden op me af in rap tempo. De straatventers weten ons ook te vinden. Ik heb genoten van de taferelen die je gewoon door wat rond te lopen voor je ziet gebeuren. Scooters met hele families erop, Riksja chauffeurs die wat luieren bij gebrek aan klanten, eten dat op straat op een vuurtje bereid wordt en nog veel meer. Echt prachtig.

Tèn la gi?
Als we in een groot warenhuis zijn om een nieuwe fotocamera voor Hielke te kopen vind ik ineens een nepmuis naast me. Als ik hem opraap zie ik achter me een kindje vermakelijk lachen. Ik bring het muisje terug, maar hij rent verlegen weg dus ik geef het aan zijn moeder. Als hij weer komt en het muisje weer gooit doe ik net alsof ik schrik. Hij komt niet meer bij van het lachen. Ik breng het muisje weer terug en deze keer blijft hij staan om het aan te nemen. ‘cm n’ zegt het jongentje, dankjewel in het Vietnamees. Tèn la gi? Vraag ik hem. Hij vertelt me zijn naam en ik vertel de mijne. Hoe heet je is zo`n beetje het enige Vietnamees wat ik nu nog ken. Leuk dat ik het al een keer heb kunnen gebruiken!

De slaaptrein
Na 36 uur nauwelijks geslapen te hebben, op wat brakke dutjes in het vliegtuig na, gaan we dan eindelijk richting ons rijdende bed. Om 11 uur `s avonds nemen we de nachttrein van Ho Chi Minh stad naar Quy Nhon. Een rit van 10 uur. Ik deel mijn coupe samen met Hielke Anna en Femke. Eenmaal in de trein is van onze vermoeidheid even geen spoor meer te bekennen. Het oude treinstel met de oeroud uitziende bedden – die overigens super lekker sliepen – brengt ons in een lollige bui. Voordat we gaan slapen komt de ene na de andere grap voorbij. Daarna val ik bij het geschommel en geschud van de voorttjokkende trein eindelijk in slaap. Wanneer we wakker worden zijn we al bijna in Quy Hoa. Een prachtig landschap van rijstvelden, dorpjes en in de verte grote bergen zien we nu het weer licht is buiten voorbij komen. Het station in Quy Nhon is prachtig om te zien. Er is geen perron. Je stapt gewoon uit de trein en staat alweer bijna op het volgende spoor. Op het station is het een en al bedrijvigheid. Van Quy Nhon gaan we per auto naar Quy Hoa, het lepraziekenhuis en lepradorp. Hier zitten we nou even uit te rusten in ons guesthouse.

Welkom in Quy Hoa
Om 2 uur Vietnamese tijd begint de welkomstceremonie. Daarna krijgen we een rondleiding door het ziekenhuis. De mensen in Quy Hoa lijken allemaal erg blij dat we er zijn. Sommigen komen nieuwsgierig voorbij en groeten met een vriendelijk hello!. Ik heb ontzettend veel zin in het programma dat vanaf morgen zal beginnen. Jullie zullen snel horen hoe het werken en leven met de (ex-)leprapatienten me af zal gaan!

Veel Liefs,

Kai