Live vanuit de OK van Quy Hoa!

Beste mensen,

Dit verhaal is niet bestemd voor diegenen met een zwakke maag. Het was echter zo`n mega ervaring dat ik het niet kon laten hem met jullie te delen. Als je ook nog de foto’s wilt zien klik dan op de link hieronder, maar ik adviseer om eerst het verhaal even te lezen. http://kaiopreis.waarbenjij.nu/Reisverslag/?Vietnam/De+operatie+-+fotoreportage/&subdomain=kaiopreis&module=site&page=message&id=3105509

Woensdagmiddag heb ik een once in a lifetime kans gekregen om aanwezig te zijn tijdens een operatie. Na de lunch – goede timing, extra veel inhoud om uit te spugen – brengt onze tolk Van ons richting de operatiekamer van het ziekenhuis in Quy Hoa. Dokter Hoam zal de operatie uitvoeren. In het lepraziekenhuis wordt hij erg gerespecteerd – niet veel doktoren willen in een lepraziekenhuis werken uit angst voor besmetting – en hij kan het zich dan ook permitteren om er flink op los te blaffen. Zo ook tegen ons als we niet meteen het goede kleedhok inlopen om ons warmweer outfit om te ruilen voor een steriel pakje. Grappige is dat als je eenmaal weet dat dokter Hoam zo in elkaar zit, het helemaal niet meer zo erg is als hij tegen je tekeer gaat.

Eenmaal in onze - te kleine op Vietnamese maten gemaakte - ziekenhuispakjes gehesen (zie foto) is het dan zo ver. We wassen onze handen met desinfectiemiddel en gaan de operatiekamer in. Daar ligt de patient al onder narcose op de operatietafel. De anasthesist is druk in de weer met hem. De assistent van dokter Hoam gebaart ons te gaan zitten op de drie stoelen. Als de operatie gaat beginnen willen we toch echt gaan staan. Geen probleem zegt Van onze tolk, jullie mogen gaan staan waar jullie willen.

De jongen die geopereerd wordt heeft overigens geen lepra. Hij komt uit een naarbij gelegen dorp en heeft een motorongeluk gehad (één van de jaarlijks tienduizenden in Vietnam). Zijn bovenbeen is gebroken geweest en nadat hij daarvan gerevalideerd was is een stuk bot wild gaangroeien en is onder zijn knie spierweefsel aan het bot gegroeid. Doel van deze operatie is om het stuk bot dat in de weg zit te verwijderen en het spierweefsel dat met het bot onder de knie vergroeid is los te maken zodat hij zijn been weer kan buigen.

Dokter Hoam en zijn assistant dekken de jongen af met lakens en spannen een laken omhoog zodat de patient als hij wakker mocht worden niet kan zien wat er gebeurt. Eerst houden ze zijn been omhoog en spannen er een strak verband omheen om al zijn bloed uit zijn been te laten lopen. Na het been ontsmet te hebben worden ook hier weer lakens over gelegd en kan de operatie beginnen. Met een electrisch mes – hier staat zoveel stroom op dat de huid verbrand – snijdt dokter Hoam het bovenbeen van bijna helemaal boven tot net onder de knie open. Eerst verwijdert hij littekenweefsel en dan moet hij het bindweefsel verwijderen dat de huid vasthoud zodat hij de huid helemaal weg kan schuiven. De zijkant van het bovenbeen ligt nu helemaal bloot. Je ziet alle spieren en pezen en als de dokter verder gaat krijgen we ook het bot van het bovenbeen te zien.

Het stukje bot wordt met behulp van hamer en beitel verwijderd. Best bizar dat je een soort handvaardigheidsgevoel erbij krijgt terwijl het wel het been is van een levende man waar het mee gebeurt. Al snel heeft de dokter het stukje bot los en kan hij verder met het volgende deel van de operatie. Om het spierweefsel van het bot te kunnen halen moet hij eerst wat pezen losmaken. Zo`n beetje alles wat de knie bij elkaar houd wordt ontmanteld. Ik vraag mezelf af hoe het mogelijk kan zijn dat alles in het been van deze jongen weer gewoon zal gaan werken? Dan komt de zware klus. Het been moet gebogen worden en dit gebeurt niet in één klap. De doktor pakt het been in een soort houdgreep en moet een aantal keren met zijn volle gewicht op het been leunen. Dan horen we ineens hoe het spierweefsel van het bot afscheurt (dat geluid wat je ook wel hoort wanneer je een kippenpootje op en neer beweegt). Het been zit weer op zijn plaats. Dokter Hoam naait alle pezen weer aan elkaar en dan nog de hele grote snee in het been.

Over 10 dagen kan de jongen alweer op zijn benen staan. Dat zou je nooit denken als je gezien hebt wat er zich allemaal afgespeelt heeft in zijn been tijdens de operatie. Wel moet hij enkele maanden revalideren voordat hij echt weer kan lopen. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik het zou trekken om zo`n operatie van dichtbij mee te maken. In Nederland zou het nooit mogen en hier eigenlijk ook niet. Maar dankzij ons project was het toch voor een paar deelnemers mogelijk om erbij te zijn. Wat een ervaring!

Gipsen en masseren
Woensdag hebben Bart en ik bij de afdeling fysiotherapie benen ingegipst van mensen met wonden aan hun voeten die ontstoken zijn. Op de plaats waar de wond zit word natuurlijk een open gat gelaten zodat er lucht bij kan. Het gips voorkomt dat de patient nog kan lopen op zijn wond. Erg leuk om dit te doen. De dokter liet ons al veel meer zelf doen en als ze het weer overneemt pak ik het gips gewoon weer terug van haar af. Een beetje boetseren moet ik zelf ook wel kunnen!

Vandaag hebben we geleerd hoe we oefeningen kunnen doen bij leprapatienten die hun ogen niet meer goed kunnen sluiten. Dit komt doordat de spier die hiervoor zorgt verlamd wordt door de ziekte. Mijn patient is een oude man, zonder gebit en linkerbeen. Ik ga recht tegenover hem zitten en wrijf met twee vingers over zijn ooglid om zijn oog dicht te trekken en masseer dan de plek waar de spier zit. Het duurt even voordat ik de plek echt gevonden heb, het is een precies werkje. Ik praat Nederlands tegen mijn patient. Hij lacht zich kapot…

Werken in het bejaardenhuis
Vanmiddag zijn we gaan werken in de tuin van het bejaardenhuis. Zand scheppen en kruiwagens duwen in de volle zon (38 graden) is niet niks. De oudjes kijken vermakelijk toe terwijl wij ons in het zweet werken. Alleen al het plezier wat ze hebben tijdens het toekijken is al het werk zeker waard!

Veel liefs,

kai