Solo Portugues, Ilha de Noronha e bellisima!

Ten eerste bedankt allemaal voor de reacties! Dat doet me goed hier aan de andere kant van de wereld...
Inmiddels toch internet gevonden op het eiland. Lekker zo'n 56k inbelmodum! Dan nu mijn belevenissen van de afgelopen twee dagen (voor de mensen die niet zoveel tijd hebben, onderaan dit bericht staat een samenvatting!):

VERTREK UIT NATAL:
op donderdagochtend kwam de aardige meneer van het reisbureau met ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Toen we bij de check-in stonden was mijn mobiel uit mijn broek verdwenen. Gelukkig ontdekte ik het optijd hij moest in de auto van de aardige meneer liggen. Meteen toen ik het zei deed hij een poging om het wereldrecord 100m sprint te verbreken en binnen een minuut stond hij weer naast me met mijn telefoon. Lucky me!

DE VLUCHT
Omdat er een maximum aantal toeristen toegestaan zijn op het eiland vliegt er enkel een klein vliegtuigje waar 60 mensen in kunnen iedere dag heen en weer terug. Het vliegtuig was een fokker aangedreven door propellors, best eens leuk. Hoe kleiner het vliegtuig hoe meer het achtbaan effect. De piloot hield er ook van om flinke achtbaanbochten te maken :) Uitendelijk toch een prima vlucht gehad. Helaas was het zoals het nu nog steeds is, bewolkt dus kon ik het eiland niet van boven bewonderen...

AANKOMST
Bij aankomst moest ik eerst R$150 migratietoeslag betalen waarna ik mijn backpack kon gaan oppikken. Deze zat in de transporthoes en daar hadden ze in Natal fijn een tie-rip doorheengedaan...nice! Buiten kwam ik een Frans koppel tegen waarmee ik de taxi gedeeld heb. Een taxi is hier een afgeragde beachbuggy, waar je achterop kunt zitten en dan dus met je koppie boven het dak uitsteekt. Eerst werd het koppel bij hun pousada afgezet, daarna bracht de bestuurder me naar mijn verblijf. Best grappig, er zijn hier geen straatnamen, je zegt gewoon de naam van de pousada of zoals in mijn geval,de naam van de bewoner van het huis: A CASA DA LINDA! de weg is niet meer dan een modderpad vol met kuilen, dus toen snapte ik ook waarom iedereen in zo'n beachbug rondkart...

MIJN ONTMOETING MET LINDA
George, van het hostel in Natal, had mijn verblijf geregeld. Linda is een bekende van hem en hij vertelde me van tevoren al dat ik vast goed met haar op kon schieten. Daarnaast vertelde hij tussendoor nog 'even' dat ze wel alleen portugees spreekt.

Ik stapte dus uit de beachbug ergens midden op de hobbelige modderweg. Vanuit de tuin kwam een slanke 'jonge' dame naar me toegelopen. Ik kreeg meteen een flinke omhelzing en twee kussen: mijn ontmoeting met Linda. En zo blijven de bijzondere ontmoetingen zich opstapelen!

DIEPGAANDE GESPREKKEN MET LINDA
Linda praat dus Portugees. Ik niet.
Voer dan maar eens een goed gesprek. Nadat ik mijn spullen in mijn kamer gedropt had ging ik haar opzoeken om haar om hulp te vragen voor het plannen van mijn activiteiten op het eiland. Geen Engels. Dan maar: hakkitakkie italiaans, spaans, portugees door elkaar...en vergeet vooral mijn handen en voeten niet. Ik gewapend met mijn woordenboek Nederlands-Portugees, zij met haar woordenboek Portugees-Engels begonnen we. Ik maakte duidelijk wat ik wilde, zij legde mij uit wat ik moest doen en tekende hoe ik waar moest komen. Ondanks dat het tergend langzaam ging, genoten we er beiden duidelijk van, we hebben veel gelachen. Vooral toen ik zei:
tu es vintiquatro anni moest ze het lachen en ze antwoordde: mui obrigado! Linda is namelijk 41 ;)
In mijn woordenboek staat ook een plaatje van het mannelijk en vrouwelijk lichaam, met de benamingen van de lichaamsdelen in het portugees. Toen Linda dat zag begon ze hard te lachen, waarop ik antwoordde: e mui importante! Daarna hebben we nog 5 minuten in een deuk gelegen...

Later die avond gingen we in het restaurant van een vriendin van Linda Tapiocas eten. Een soort deegpannenkoek met vanalles erin. Linda en haar vriendin waren druk aan het babbelen terwijl ik mijn portugees oefende door te proberen hen te volgen. Toen de vriendin van Linda mij een drankje wilde voorzette wilde ze uitleggen wat erin zat. Een half uur later, kwam ze binnengerend terwijl ze riep: Mr. Bean! Mr. Bean! Nu noem ik haar Mss faggiolo, Italiaans voor boon, want ik mocht haar geen Mss Bean noemen, dat klonk niet galant...Toen Marion even weg was, vertelde Linda dat Marion me erg knap vond, vooral mijn gezicht. Mijn eerste compliment in Brazilie...Yes! ;)

Toen we weer thuis waren raakte ik weer met Linda in gesprek. Ditmaal zonder woordenboek. Ik vroeg haar of ze geen kinderen had. Zij vertelde me weer dat ze acht jaar met een man samen was geweest maar voordat ze kinderen kregen is het ergens misgegaan. Ze wil echter wel kinderen maar alleen als ze met iemand is waar ze echt van houd. Verder vertelde ze me dat ze als Baby naar Natal verhuisd is en 20 jaar later weer terug is gegaan naar Noronha. Haar vader is overleden op 72jarige leeftijd en haar moeder woont nog steeds in Natal en is nu 72.

Ik wist dat George van het hostel in Natal haar ergens van kende. Zoals George over haar gepraat had vermoedde ik dat ze ooit een verhouding met elkaar gehad moesten hebben. In mijn hakkitakki portugees vroeg ik haar waar ze George van kende. Toen George een keer op het eiland was, was een vriendin van Linda verliefd op hem en Linda had weinig aandacht voor hem. Toen hij echter een jaar later weer daar was, was dat anders. Linda vertelde over zijn stoere lange haar en zijn bruine benen en korte zwembroekje, waarin ze hem een jaar later weer zag. Ze verzon een originele manier om met hem te flirten, door haar doek die ze als rok gebruikt om haar hoofd te binden zodat alleen haar ogen zichtbaar waren. Ze liep voorbij en bleef hem indringend aankijken. Later toen ze in Natal was is ze hem nog een keer gaan opzoeken. Ze zijn echter nooit echter verliefd op elkaar geworden: solo sex, non amore ;) maar zegt ze er snel achteraan: George e mui sympatico (en dat is ook zo, hij is een toffe peer...)

Zo heb ik zonder dat ik zelf dacht het te kunnen de hele avond portugees aangehoord en zelf ook gepraat. En bovendien ook nog een bijzonder gesprek gevoerd waarmee ik enig inzicht heb gekregen in het leven van mijn gastvrouw...kortom, een hele bijzondere ontmoeting!

Er praat overigens niemand engels hier op het eiland. Maar nu ik de smaak van het portugees te pakken heb en gewend ben om overal met mijn armen en benen te zwaaien is dat best wel leuk!

RUAIRI IS BACK
De ierse jongen die ik ontmoette in het hostel in Natal is vandaag ook naar hier gekomen! Met hem kan ik dus weer lekker engels praten. Hij kent helemaal geen andere taal dan engels,dus hij is zeker blij met mijn gezelschap! Bovendien kunnen we het goed met elkaar vinden.

DUIKEN
Morgen is het zover ik ga een eerste duik maken van 40 minuten...Mocht het goed gaan dan zal ik zeker overwegen nog een extra duik te doen, want duiken is hier geweldig

AFPINGELEN
Omdat het vanochtend hard regende ging de buggytour niet door (geen afmelding, hij komt gewoon niet opdagen). Daar nam ik geen genoegen mee dus ben ik zelf wat gaan regelen.
Omdat ik maar alleen was wist ik dat het duurder ging worden dan de R$65 die de buggytour kostte. De prijs begon bij R$200. Ik gaf aan dat ik dat echt niet kon betalen. Bovendien kostte een andere tour maar R$65 zei ik tegen de gids. Dat was echt te laag want de benzine was te duur antwoordde hij. voor 160 deed hij het, waarop ik weer antwoorde dat ik niet zoveel geld heb. Ik bood hem 100 waarna hij 120 zei: DEAL!

HET EILAND
Na onze deal meteen in de beachbug gesprongen onderweg naar het mooiste strand: praia dos sanchos. Via nog hobbeligere modderpaden kwamen we op de rots vanwaar je uitkijkt op het strand. Omdat er een limiet op het aantal toeristen is zie je hier uitgestrekte stranden waar bijna niemand te bekennen is. (Rob: ik zeg niet dat ze hier nog nooit een blanke gezien hebben ;) ) De zee is helder lichtblauw en niet ver van het strand komen enorme rotsen uit het water. Prachtig! Om op het strand te komen moest je via een gammel laddertje door een spelonk van niet meer dan 1m breed naar beneden klouteren. Wel vermoeiend met die hoge luchtvochtigheid hier :)
Daarna hebben we nog het hele eiland rondgereden en nog veel prachtige stranden gezien.

GESCHIEDENISLES
Op het eiland zijn meerdere forten te vinden. Al lang geleden werd Noronha een belangrijke strategische plek, die het eerst bezet werd door de Nederlanders. Zij bouwden ook het eerste fort hier dat nog steeds in tact is. Niet veel later kwamen de Portugezen die het weer veroverden en er nog meer forten bouwden. In 1957 namen de Amerikanen het eiland in omdat het toen weer een belangrijke strategische plek was in de koude oorlog. Er werden raketinstallaties gebouwd die uiteraard op Cuba gericht waren...

SAMENVATTING
Noronha is echt prachtig! Veel mooie stranden, heel weinig toeristen, en alweer hele bijzondere mensen ontmoet hier! Morgen mijn eerste duik, bij succes komt er vast nog een tweede. Dinsdag vlieg ik terug naar Natal waar ik weer een nacht blijf slapen in hetzelfde hostel waarna ik doorreis naar Pipa. Fotos komen later aangezien internet hier tergend langzaam is!