Een onvergetelijke avond met la banda NV!

Eigenlijk had ik me voorgenomen om een powernap te doen, want ik ben echt ontzettend moe. Uitslapen is onmogelijk in een hostel en op tijd naar bed gaan zit er met alle gezelligheid ook niet in. Toch heb ik besloten om mijn powernap in ieder geval uit te stellen en eerst een impressie van gisteravond op papier, of ja op mijn schermpje dan, te zetten. Een avond die zo mooi is geweest moet met de herinneringen nog vers in het geheugen beschreven worden. So here we go!

Vrijdagavond 26 augustus. Duda heeft me via Facebook het adres van de club gegeven waar ze optreden. De club heet Buxixu en is gelegen vlakbij het welbekende maar momenteel helaas gesloten Maracana stadion in de wijk Tijuca. Voordat we die kant op gaan drinken we eerst een paar lekkere caipirinhas (en bopirinhas ;)) in het hostel. Het is erg gezellig met backpackers van over de hele wereld. Thom en Jessica uit Engeland die samen op wereldreis zijn. Philip uit Zuid-Korea die gestopt is met zijn bachelor wat volgens hem het weggooien van je toekomst betekent in zijn land. Maar dat deert hem niet want hij is 'a crazy korean'. Zijn echte naam is uiteraard niet Philip, maar die is ook niet uit te spreken voor ons, dus noemen we hem Philip of Kim Jong il. Hij doet ons denken aan Chow, de doorgedraaide chinees uit the hangover. Dan heb je nog Charlie uit Engeland en de twee gezellige zuipschuiten van de Faroer eilanden Duk en Biosj (uiteraard fout gespeld en ik kan het nog steeds niet correct uitspreken). Voeg daar verder nog maar wat meer backpackers en een hele aardige staff van het hostel aan toe en de gezelligheid is compleet.

Tijd vliegt wanneer het zo gezellig is en het wordt langzaam tijd om richting Buxixu te gaan. Philip heeft eigenlijk geen plannen voor de avond omdat hij morgen om 7 uur op moet om naar het vliegveld te gaan. Als ik hem uitnodig om mee te gaan reageert hij meteen enthousiast. Het einde van zijn reis is in zicht en dat wil hij mooi afsluiten. Dus nemen we de 'crazy korean' mee op pad. Gewapend met het adres waar we naartoe moeten gaan we op zoek naar een taxi. Het zou ongeveer 18 reais moeten kosten, maar onderhandelen blijkt niet nodig want alle taxi's rijden hier op meters. Niet dat dat garandeert dat je een eerlijke prijs betaalt maargoed. Onze chauffeur blijkt wel een lollige vent en in ons hakkietakkie portugees weten we een leuk gesprek gaande te houden over voetbal, het weer en de vekeersmaniakken die onze chauffeur het leven zuur maken. Wat voetbal betreft sluiten Nederlanders en Brazilianen goed bij elkaar aan dus dat levert altijd wel gespreksstof op. Als we door een groot gat in de weg rijden en dus van onze stoelen omhoog stuiteren roept de chauffeur 'Hoppa!' en ik bijna tegelijk ook 'Hoppa!' waarop we allemaal lachen om het gebruik van deze universele vocabulaire.

Dankzij de gezelligheid komen we al snel aan op het praca Vanhargem, het plein waar Buxixu ligt. Op het plein is het gezellig druk met allemaal terrasjes. De sfeer is er relaxed en we merken al snel op dat er behalve wij dan geen toerist te bekennen is hier. Het zijn allemaal Brazilianen die hier na een week hard werken hier lekker stoom af komen blazen. Het is even zoeken, maar als we Buxixu gevonden hebben komt Duda al enthousiast op ons afgelopen. Voor de entree hangt een grote poster met daarop de stoere mannen van NV. Enkele meters van de poster vandaan staan dezelfde heren relaxed een drankje te drinken. Ondanks dat ze bijna geen Engels spreken is het fantastisch ze na 3 jaar weer terug te zien. Teteu de drummer die we ook al even bij Duda thuis hadden gezien. Anderson de gitarist met het grappige hoedje op. En dan heb je nog Leandro de bassist die een permanente lach op zijn gezicht heeft staan en sinds kort papa is geworden. Nu ik ze weer zie weet ik weer waarom dit bandje 3 jaar geleden zoveel indruk op me heeft gemaakt. Muzikaal gezien is het vast niet allemaal perfect, maar daar heb ik geen verstand van. Het is de enorme positieve vibe waarmee de vier mannen in het leven staan die zoveel indruk op me maakt en mij ontzettend inspireert. Om vanavond zo ontzettend enthousiast door hen onthaald te worden geeft me een fantastisch gevoel. Ook Bo en Philip worden direct en zonder twijfel opgenomen in het gezelschap en ondergedompeld in een zee van lolligheid. Ondanks dat communiceren lastig is omdat duda de enige van de band is die goed engels spreekt hebben we een hoop lol.

Het is inmiddels al 10 over 12 en om kwart over beginnen ze met spelen. Toch staat de hele band nog buiten een beetje te grappen. Bo en ik vragen toch wel enigszins verbaasd of ze niet eens naar binnen moeten om zich voor te bereiden. Ben je gek reageren ze, we lopen gewoon zo het podium op en beginnen dan. Geen mentale voorbereiding nodig. Just relax, no stress. En zo begint vijf minuutjes later de show. Eindelijk kan ik ze een keer live zien, want 3 jaar geleden heb ik hun optreden gemist in Natal. Het is deze avond niet erg druk, maar dat doet er niet toe. Het is genieten vanaf de eerste seconde om deze vrolijke mannen te zien spelen. Tussen twee nummers door wordt ik ook nog even voorgesteld aan de hele zaal “Kai Sjtevuns”. Zoals wij het fantastisch vinden om hen te zien spelen, zo vinden zij het ook ontzettend 'Legal' (cool) dat wij uit Nederland en Korea hier zijn om hen te supporten. Na het optreden wordt er nog veel lol gemaakt en ten slotte een groepsfoto met ons en de band alvorens we de taxi weer terug naar huis nemen.

Het is dan al 4 uur in de ochtend en om 7 uur moet Philip opstaan om zijn vliegtuig naar Sao Paulo te halen. Nu is het een welbekend feit dat aziaten gevoeliger zijn voor alcohol dan wij. Philip heeft de hele avond met ons mee staan drinken en ook Bo en ik hebben toch ook wel een aardig promillage bereikt. Toch houdt hij zich opvallend goed. Hij zegt dan ook niet voor niets een crazy korean te zijn en vertelt trots hoeveel shots hij wel niet kan hebben. Toch heeft de alcohol hem ook wel een beetje te pakken en in het hostel valt hij met kleren aan in slaap. Een diepe slaap zo blijkt. Om 7 uur is iedereen op onze kamer wakker geworden van zijn wekker behalve hijzelf. Als hij uiteindelijk toch wakker wordt valt hij erna weer in slaap. Om half 10 maakt Bo hem uiteindelijk wakker waarna hij een paar meter in de lucht springt van schrik. Om 11.20 vertrekt zijn vliegtuig. We hopen dat hij het nog gehaald heeft!

Gisteravond was werkelijk een onvergetelijke avond. Een unieke ervaring die je niet uit de Lonely Planet of Rough guide kunt halen. Een avond mee op pad met een Brazilianse band op een plek waar geen toerist te vinden was. En mee mogen maken hoe ontzettend vriendelijk, gastvrij en grappig deze mannen zijn. Al hebben we nu nog 2 dagen, het was alvast een prachtige afsluiter van deze geweldige reis! Vanavond gaan we waarschijnlijk nog op stap met wat mensen van het hostel en morgenvroeg gaan we ontbijten bij Juliana thuis. Als het kan gaan we dan 's avonds nog naar de derby Flamengo – Vasco da Gama. Om 00:50 beginnen we dan echt aan onze terugreis met een 6 uur durende busrit naar Sao Paulo. Daar kunnen we nog even de stad in om rond 3 uur smiddags in de vlieger naar
Holanda te stappen.

Tot snel allemaal!

Kai