Het weerzien met duda @ rio de janeiro!

Ten eerste zingen Bo en ik uit volle borst lang zal ze leven voor onze lieve oma. Helaas kunnen we er niet bij zijn vandaag, maar we denken aan u en daarom feesten we hier maar dubbel zo veel. Hieperdepiep hoera!

Ten tweede allemaal héél erg bedankt voor jullie lieve reacties vanuit Nederland. Thomas, weet niet wat ik liever heb die crack plee in Praag of mijn naar pis stinkend gat op het bus station van Porto Seguro, maar het hoort er inderdaad allemaal ook wel bij. Gelukkig is de buikgriep of backpackersmiserie net op tijd gaan zakken. Met wat hulp van twee loperamide capsules bleef mijn buik gelukkig rustig en heb ik maarliefst 14 van de 19 uur bussen in een soort comateuze toestand doorgebracht. Maargoed, Bo heeft de reis al uitgebreid en mooi omschreven (zie brasileiros.waarbenjij.nu), dus ik pak het verhaal weer even verder op vanaf onze aankomst in Rio de Janeiro.

Weerzien met Duda
Hoe ontzettend gezellig het ook is om tijdens het reizen zoveel mensen van over de hele wereld te ontmoeten, de kans dat je ze ooit weer ziet is vaak klein. Drie jaar geleden kwam ik tijdens mijn eerste reis door brazilië Eduardo tegen, beter bekend onder de bijnaam Duda. Hij was in Natal met zijn band NV om daar op te treden op een groot festival en we ontmoetten elkaar in het hostel. Hij een kale gast, vol tattoos en piercings, beetje het type hells angel. Niet het type waar je zo´n klein hartje achter zou verwachten in ieder geval. Totdat de instrumenten erbij kwamen en ze tijdens een barbeque met veel passie allerlei soorten muziek begonnen te spelen. In korte tijd hebben we daar in Natal een hele goede band opgebouwd en via internet hadden we de laatste drie jaren regelmatig contact. Toen ik hem vertelde dat ik weer naar Brazilië zou komen stond de deur meteen voor ons open. Hij zou vanmiddag op ons wachten op het busstation. En dan vraag je je na die 3 jaar toch wel af of hij er echt zal zijn. Misschien is het wel een grap denk je even. Maar als we aankomen staat hij er en het weerzien is net zo hartelijk als het afscheid dat we drie jaar geleden namen. Hij vraagt of ik mijn eerste echte zin in het portugees nog ken en al zal het zeker in schrift geen correct portugees zijn, hij is toch tevreden als ik zeg: eu tenho um amigo Brasileiro que chiamo duda, ik heb een braziliaanse vriend die duda heet...

Het huis van Duda
Duda woont niet ver van het busstation. Ondanks dat we erg moe en vooral vies zijn van de lange busrit zijn we toch erg nieuwsgierig naar zijn huis. Dus gaan we daar eerst langs voordat we naar ons hostel gaan. Door een smal voordeurtje beklimmen we met onze backpacks een steil trappetje naar de etage waar het appartement van Duda zich bevindt. In het appartement blijkt ook Teteu, de drummer, aanwezig te zijn. Geen idee of hij daar nou woont of alleen nu even daar is. Ondanks dat Teteu geen Engels spreekt is ook het weerzien met hem na drie jaar erg leuk. Het appartement zelf is in niet al te beste staat. Overal bladdert de verf van de muren, de keuken is zeg maar alleen een gasfornuis en de badkamer is één grote douche. Toch lijkt het onderstallig onderhoud er niet toe te doen. Het huis hangt/staat vol muzikale attributen (oude bekkkens, flyers, posters, versterkers, instrumenten etc.) of met tekeningen en vaderdagsgedichten van zijn zoon die nu 15 jaar oud is. Zijn zoon woont bij zijn ex-vrouw in een stad 2 uur reizen van Rio vandaan. Het huis zelf stelt niet veel voor, maar de muziek die er dagelijks tijdens de jamsessies van de band in klinkt maakt het toch een prachtige plek. Als bedankje voor Duda heb ik een CD van Dewolff meegenomen en ik leg hem uit dat ze in Nederland erg bekend zijn en dat Pablo een oud klasgenoot en vriend van Lieke is. Kritisch beluistert Duda de CD om dan tot de conslusie te komen dat ze inderdaad een goede sound hebben ondanks dat track 1 voor zijn doen iets te langzaam op gang komt. Volgens hem is Los Hermanos een soortgelijke band uit Brazilië. Als ik hem vraag waar ik een CD van deze band kan kopen als souvenir voor Pablo, krijg ik zijn hele collectie cadeau. Weigeren is dan al niet meer mogelijk en waarschijnlijk zelfs onbeleefd. Echter wel onder de voorwaarde dat ik de originelen zelf houd en deze dan als souvenir kopieer voor Pablo. Verder krijgen we ook de officiële DVD van NV cadaeu en zo verlaten we bepakt met net zo veel cadeaus als we voor hem meegenomen hebben uit Nederland weer zijn huis.

Books hostel
Na een tijdje bij Duda thuis gezeten te hebben brengt hij ons naar ons hostel. Het heet Books hostel en ligt in Lapa, de bekendste uitgaansbuurt van Rio de Janeiro. Op aanraden van Libbi, het israelische meisje die we in Salvador ontmoet hebben, gaan we hier naartoe. Ondanks dat we ook bij Duda konden slapen leek het ons ook leuk om in een hostel met andere backpackers te verblijven. Bovendien wisten we van tevoren niet of het wel mogelijk was en wilden we Duda dus niet in verlegenheid brengen. Toen hij hoorde dat we in een hostel logeren was hij haast verontwaardigt dat we niet bij hem komen slapen, dus gaan we zaterdagnacht wel bij hem thuis pitten. Het hostel is echter ook erg leuk, vol met andere backpackers (vooral veel Engelsen) en op een goede locatie. Hier zit ik nu ook om 5 uur in de ochtend nog dit verhaal te typen :-p

VIP @ Lapa 40 Graus
Zodra we vanmiddag bij Duda thuis aankwamen heeft hij opgebeld naar een club waar hij zelf vaak optreedt om ons daar op de VIP lijst te zetten voor vanavond. Voordat we naar de club genaamd Lapa 40 Graus gaan, belanden we eerst in een soort kroeg. Hier ontmoeten we zijn vriendin Juliana en nog wat andere vrienden en drinken er een paar lekker biertjes. Ondanks het taalprobleem hebben we het toch erg naar onze zin. Voor degenen die echt helemaal geen Engels kennen fungeert Duda als tolk. Daarna zetten we koers naar de club waar Duda als een celebrity ontvangen wordt. We mogen de wachtrij skippen en in plaats van een kaartje voor R30 (E15) krijgen wij gratis een grote VIP stempel, woohoo! Onderdeel van onze VIP behandeling is ook een plek op het balkon. Met goed uitzicht, maar minder sfeer. Als Duda en Juliana na een tijdje naar huis gaan (Juliana moet om 6 uur alweer beginnen met werken) verhuizen Bo en ik naar beneden waar het gezellig druk is. Het bandje is een soort braziliaans country bandje wat, zolang de zanger nog niet aan het zingen is, erg veel van Rowwen Heze weg heeft. Na een paar biertjes en het laatste nummer van de band houden Bo en ik het ook voor gezien. Na een busrit van 19 uur en een eerste lange dag in Rio de Janeiro zijn we nu ook toe aan wat rust.

De laatste dagen in Brasil
Deze laatste dagen in Brazilië gaan we nog genieten van Rio. Morgen gaan we naar een optreden van Duda en zijn band NV. Verder mag natuurlijk een bezoekje aan het Christus beeld uitkijkend over rio de janeiro niet ontbreken. En de rest dat zien we wel. Er is genoeg te doen maar ik kan het nu om 5 uur in de ochtend even niet bedenken. Jullie horen het vast in een volgende update van Bo of mijzelf... excusez moi voor de typfouten, mijn persoonlijke spellingcheck werkt niet meer rond dit tijdstip ;-)

Liefs,
Kai