Prachtige stranden & een maf feest

Ola amigos!

We zijn inmiddels verhuisd van het ene naar het andere paradijs. 9 uur bussen naar het zuiden en vlakbij de grote plaats Porto Seguro ligt het prachtige plaatsje Arraial d'Ajuda. Hier hebben we, wel enigzins boven ons budget, een prachtig huisje met een eigen veranda waar ik nu dit verhaal zit te typen. Daarna plons ik maar even in het zwembad met uitzicht over het dal en daaraan grenzend de zee. We hebben het weer goed voor elkaar! Maar nu eerst nog ons verslag over de dagen op Morro de Sao Paulo.


Chillen & de wandeling naar Gamboa
De eerste dag genieten we van een welverdiende luie stranddag op het drukst bezochte strand waar ook de meeste strandtentjes zijn. Na de drukte van de eerste dagen is het heerlijk om gewoon lekker in de zon te liggen en lekkere verse vruchtensapjes te drinken. Vooral de suco de maracuja is erg lekker. Omdat het eiland veel te mooi is om alleen maar te bakken op het strand maken we donderdag een wandeling naar Gamboa, een ander dorpje op het eiland waar meer locals wonen. Je kunt hier alleen te voet komen als het water laag staat. De wandeling langs de stranden is prachtig en het dorpje erg mooi omdat het niet zo toeristisch is als de rest van het eiland. We zien brazilianen die lekker aan het lunchen zijn terwijl een papegaai op de vensterbank toekijkt. Iets verderop komen we langs de school waar we de kinderen druk in de weer horen. Op de schoolmuur zijn in felle kleuren potloden geschilderd. Verder is het leven in dit dorp tranquillo, rustig.

De eerste Nederlanders
Na onze wandeling besluit ik even siesta te houden om vervolgens naar het strand te gaan voor een feest. Voordat het feest begint spelen we eerst een potje ligretto waar we alle vier erg fanatiek in geworden zijn. Ondanks dat ze tot nu toe niet hebben weten te winnen blijven ook Guido en Claudia erg fanatiek. Daarna dus op naar het feest. Wat heb je nodig voor een feest op een tropisch eiland? Niet zo veel blijkt. De baracca's (karretjes die cocktails verkopen) hebben zich in een vierkant opgesteld, er staat een crappy stereo installatie en in het midden is ruimte om te dansen. Al meteen nadat we er gekomen zijn probeert een Braziliaanse Bo te versieren. Dat gaat hier erg direct en erg fysiek. Heel veel inhoud zit er echter niet in. Dat gaat ook lastig aangezien wij geen portugees spreken. Uiteindelijk druipt de dame dan ook maar af. Later op de avond weet Guido, die met zijn italiaans/portugees toch een aardig gesprek kan voeren, er via een andere local achter te komen dat de rekening voor de diensten van deze dames 100 reais is. Ze hebben geen werk op het eiland en vinden dit ook wel een prima manier om geld te verdienen. Behalve deze dames die hun waren promoten gebeurt er weinig op het feest. Okee de 'vodka com marcuja mais forte' smaakt natuurlijk wel prima. Maar verder lijk het te eindigen in een saaie avond. Totdat we, jawel het is gelukt, de eerste Nederlanders in Brasil tegenkomen. Carola, Tamar en Emma zijn ook een paar weken op reis in Brazilie. Tamar studeert een tijdje in Florianopolis een grote stad in het zuiden. Ook ontmoeten we Michael uit Duitsland en een gast uit nieuw zeeland met een moeilijke naam die ik natuurlijk alweer vergeten ben. Zo hebben we uiteindelijk toch nog leuke conversaties gehad totdat de muziek uit gaat en we maar richting pousada vertrekken.

Een prachtige zonsondergang en een maf maar super feest
De dag erna brengen we wederom door op het strand met Guido en Claudia. Even later ontmoeten we daar ook de groep die we gisteren op het feest ontmoet hebben. Als ze gaan lunchen nodigen ze ons uit om ook mee te gaan. De nieuw zeelander weet een restaurantje waar alleen locals eten. Door een doolhof van smalle steegjes vinden we het. Dit is het eerste tentje waar we echt goedkoop eten vinden op het eiland en het is super lekker.

Na nog wat meer chillen op het strand gaan we richting de sunset bar waar, je raadt het al, onder het genot van een lekkere beat een prachtige zonsondergang bekeken wordt. Lekker liggend in een fatboy poef zie ik de gloeiende bol in hoog tempo achter de horizon verdwijnen. Na een tijdje sluit ook nog Chrissy uit Australie aan en Guido komt een groepje italianen tegen die zich ook bij het gezelschap aansluiten. Zo zijn we inmiddels met een gezelschap van 15. De ' familie' groeit hard. Guido stelt voor om samen te eten bij One Love, een reggae tentje aan zee waar we eerder ook al een keer fantastische garnalen gegeten hebben, te gaan eten. Achteraf vragen we ons af of ze wel zo'n grote groep gewend waren. Het eten is toch wel minder dan die eerste keer dat we er aten en het duurt allemaal erg lang. Ondanks dat is het echter toch gezellig. Daarna zetten we koers naar de haven want vanavond is het tijd voor een 'echt' feest. Voor 25 reais (ruim 10 euro!) hebben we een kaartje gekocht en we hebben geen idee wat we moeten verwachten. We worden opgehaald door een boot die ons naar het feest op een ander deel van het eiland brengt. De boot blijkt een half rottend sloepje te zijn waar we met veel te veel man op moeten. Als we weg willen varen botsen we met het dak tegen de pier en krijgt de Spanjaard naast me bijna een dik stuk hout op zijn hoofd. Boven ons hangen wel zwemvesten en we gaan niet ver van de kust, dus in het ergste geval wordt het een stukje zwemmen. De boot blijft echter gewoon drijven en het is reuze gezellig met allemaal mensen uit verschillende landen. Maar hoe zou het grootse feest nou zijn. Net zo goed georgniseerd als het vervoer er naartoe? Als we aankomen blijkt het werkelijk niet meer te zijn dan wat gespannen doeken, hier en daar een amateuristisch disco lampje, een stereo die op het randje van opblazen staat en een geimproviseerd barretje met twee slome mannetjes erachter. Maar de fantastische video effecten maken alles goed. Een beamer projecteert beelden van natuurfilms. Jagende leeuwen en sloom wapperende zeesterren. Een fantastische en logische keuze in combinatie met de krakende housemuziek. Het is niet druk, maar voor zo'n knullig eindexamenfeest achtig feest, toch ook weer wel. In eerste instantie denken we 10 euro weggegooit te hebben. Maarja, een mooi feest bouw je toch zelf. Het mooie is dat het toch zo'n raar feest is dat het ook niets uitmaakt als je zelf ook gek doet. Dus worden de mafste danspassen, oa. de zeester move, uit de kast getrokken en voor 2 reais (minder dan een euro) gooien we een halve beker pure cachaca achtover. Niet te drinken, maar wel een leuk effect! Uiteindelijk wordt het een fantastisch feest wat doorgaat tot een uur of 6 in de ochtend. Als het alweer licht aan het worden is komt het krakbootje ons weer ophalen en uiteindelijk zijn we rond 7 uur weer bij onze pousada. Even 3 uurtjes slapen en dan snel uitchecken want we vertrekken naar Arraial d'Ajuda!

De reis naar Arraial d'Ajuda
Rond een uur of 6 `s avonds pakken we samen met Guido en Claudia (nog 4 dagen ons vaste reisgezelschap) de speedboat naar valenca. Het kleine bootje vliegt met hoge snelheid over het water, echt een lekker ritje! Als we uiteindelijk om 10 uur met de bus beginnen aan de nachtelijke rit van 9 uur duurt het niet lang of we liggen in diepe slaap. De bus is echt de chillste tot nu toe en we slapen de hele nacht aan een stuk door. Heerlijk om wakker te worden en dan al bijna aan te komen! We hebben nu dus een prachtig huisje in Arraial en blijven hier 4 dagen en reizen dan door naar Rio de Janeiro. Het weer is hier trouwens fantastisch, een graad of 30, maar ik geloof dat het bij jullie nu ook niet verkeerd is.

Oh en Jan, de honden hier zijn allemaal poeslief tot nu toe. Dus ik zou niet weten wat ik moet roepen als ik eens een valse cachoa tegenkom. Dan maar heel hard rennen?


Saude & Paz,

Bo en Kai